Toen ik begon als ouderbegeleider kreeg ik drie gezinnen toegewezen met de woorden ‘we denken dat deze mensen wel goed bij jou passen’. Een gereformeerd gezin met negen kinderen, een tuindersgezin met een jongetje dat overal aan likte en een net gescheiden co-ouder met autisme. Welk beeld hadden ze van mij dat deze drie gezinnen bij mij pasten? Naarstig zocht ik de overeenkomsten, die ik natuurlijk niet vond. Ondertussen bevocht ik dapper mijn vooroordelen over gereformeerden, onaangepast gedrag en echtscheidingen. Totdat een docent bij een nascholingscursus zei: ‘Beelden dringen zich op, je kunt je daar maar beter bewust van zijn. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.