Is volgens u moed in de (onze) tegenwoordige tijd (nog) een betekenisvolle, relevante deugd? Nou en of, juist nu, op het toppunt (of dieptepunt) van de neoliberale samenleving is moed buitengewoon belangrijk. Onze dominante moraal is vrijheid - blijheid, en die legitimeert blijkbaar tal van individuen om de grenzen van de wet op te zoeken of zich gewoon niks aan te trekken van in onze gemeenschap geldende regels. Dat geldt van hoog tot laag, dus zeg maar letterlijk van het vorstenhuis, politici, topondernemers tot elke gewone burger, maar ook van groot tot klein. Het vraagt om moed om iemand die in de stiltecoupé van de trein lawaai maakt, tot de orde te roepen. En het vraagt net zo goed om moed om corruptie aan de top van een bedrijf aan de kaak te stellen. Het kan je allebei de kop kosten, maar zonder moed wordt het niks met onze vrijheid. Dat kun je heel goed zien in een Sovjet staat waarin veel mensen murw geworden zijn. Het is zo verschrikkelijk belangrijk om niet onverschillig te staan tegenover de publieke zaak, want dat is het water waarin we zwemmen. Je moet dus zowel privé moedig zijn tegenover je partner, als publiekelijk tegenover je baas. Ik deel de intuïtie van de jurist Buruma, dat we tegenwoordig een beetje de moed kwijt zijn en dat dat een hele slechte zaak is. Wij zijn met onze overdreven nadruk op niet-inmenging een flink deel van onze discipline kwijtgeraakt. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.