De ouderbegeleider vraagt of we van tevoren willen mailen wat we verwachten van de gesprekken met hem. Helemaal nog niet zo eenvoudig om dat zwart op wit te krijgen. Aan de ene kant is het simpel: iemand die naast ons staat, die ons en onze dochter leert kennen zodat we, wanneer dat nodig is, een deskundig mens hebben waarmee we kunnen sparren over wat wijsheid is. Maar dan ben ik in 3 regels klaar en dat is vast niet de bedoeling. Wat dan wel zijn bedoeling is, daar kom ik niet goed uit. Hoe leg ik uit wat ik bedoel met 'iemand die naast ons staat'? Hoe zeg ik op een nette manier dat ik geen behoefte heb aan tips en adviezen omdat ik die zelf wel uit een boekje kan halen? Hoe voorkom ik dat ik mijn ideeën over ouderbegeleiding, die ik beroepsmatig heb ontwikkeld, aan hem opleg waardoor hij zich bekeken en beoordeeld voelt. Want, en dat is misschien wel de kern van wat ik verwacht, ik wil bij hem mama zijn en niet een collega. Misschien wil ik dat juist wel oefenen tijdens de ouderbegeleiding: hoe ik weer mama kan zijn van mijn kind in plaats van hulpverlener. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.