De recensie geeft Solters denken goed weer, maar het blijft moeilijk om adviezen uit een boek te volgen. Zo legt Solter uit hoe je je kind niet moet vasthouden als hij niet wil huilen, dus vooral niet als straf. Maar op de een of ander manier is mijn zoon dat toch zo gaan zien. Dan roept hij: 'Ik hoef niet te huilen! Pak me niet vast! Mamma ik ben al rustig - OK?' En hoe weet ik dan of hij toch wèl huilbehoefte heeft - of niet?? Je moet het kind meenemen naar een rustige ruimte, het aankijken en rustig praten, en als de ouder zich over kan geven aan de behoefte van het kind om stress te ontladen door te huilen, zal het die gelegenheid te baat nemen, en als hij klaar is met huilen, stopt hij vanzelf. 'Het kind ontspant, valt vredig in slaap, en wordt weer helder en alert wakker.' Dat is beeldschoon, en zo heb ik het ook meegemaakt, met allebei mijn kinderen, maar veel vaker huilen ze bijvoorbeeld in hun bedje en stoppen ze zodra ik ze oppak. Dan hebben ze behoefte aan contact, zou Solter zeggen. Maar het is baby's bedtijd, mijn zoon zit geduldig te wachten tot ik hem naar bed breng, en ik kan nu echt geen half uur besteden aan haar behoefte aan contact. (Ze was al de hele dag bij me, slaapt vannacht weer naast me in bed, en heeft per etmaal echt genoeg contact hoor!) Dus zij huilt. Ik heb mijn interpretatie van 'stressontlading' verruimd tot: haar deze frustratie rustig laten uiten. Aan contactbehoefte kan ik niet altijd voldoen. Ook de techniek heb ik verruimd: ik kijk haar in het bed liefdevol aan en houd haar een beetje vast tot ze slaapt. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.